jueves, 30 de diciembre de 2010

Un Diamante en un Camino de Piedras -Capítulo II-

Capítulo II - Colitas de Caballo

Nunca obtuve lo que quise y no me quedo de otra más que resignarme y aceptar que mi destino era estar al lado de todos esos tontos, buenos para nada, que solo ocupaban un lugar más en el mundo. Decidí acercarme a ellos para evitar estar solo -Ya bastante de eso había tenido como para soportarlo una vez más- y entable conversación con quien más me llamo la atención: era una chica de poca estatura, de perfil bajo, no muy llamativa, usaba anteojos y tenía dos colitas, de esas de caballo.

A pesar de su poco común aspecto fue quien más llamaba la atención entre esa manada de "basura", a la cual yo pertenecía ahora.

-¡Hola! ¿Como estas? - fue lo primero que se me ocurrió.

-Muy bien, gracias - me dijo, dejando notar una pequeña sonrisa.

-¿Cómo te llamas? – Continuó ella sin perder tiempo.

-Ehmmm.... Paúl, ¿y tú?

-Cristal; un placer conocerte - dijo muy cortésmente.

-Y... ¿Qué haces? - Pregunte al notar que tenía una libreta y un bolígrafo entre las manos.

-Me desahogo - Contesto, como cayendo como en una repentina tristeza.

-¿Y de qué te desahogas? – Cristal noto un pequeño interés en mi pregunta.

-¿Por qué estás aquí? - Pregunto ella un poco confusa. Yo, que apenas unos segundos atrás pude percatar su amabilidad aún sin conocerme, decidí no ser grosero...

-Bueno, la verdad es que te vi tan sola, aquí sentada, que decidí hacerte compañía - Conteste improvisando. Ella se ruborizó.

-Nunca nadie antes se había percatado de mí, siempre he sido invisible para todos los demás.

-Pues para mí no -le dije, para ser un poco condescendiente. Ella me miro a la cara y pude advertir el hermoso color azul de sus ojos. Por un momento me quede hipnotizado viendo aquellos dulces ojos a través de aquel cristal transparente frente a sus ojos.

-Gracias -dijo interrumpiendo el hechizo- nunca me había sentido así... Como un tanto feliz...

-¿A qué te refieres? -pregunte un poco confundido.

-Bueno... es que... como verás, soy repudiada por todos. Nadie, a excepción de ti el día de hoy, me había dirigido la palabra; siempre he sido invisible para todos en este colegio, desde que entré este año.

-¿Cómo que invisible, si tu encanto es irresistible? -dije intentando subirle el ánimo y dejando en claro la atracción que acababa de adquirir hacia ella.

-Eres el primero que se fija en mí... El primero que no ve un defecto en mí y me acepta tal y como soy.

Sonó la campana para regresar a clases. Ella se fue de inmediato despidiéndose con un simple adiós. Yo me quede pensando en aquello ultimo que me había dicho: "... el primero que me acepta". Acababa de hacer a alguien desconocido sentirse un tanto especial y eso me hizo sentir bien, además del hecho de que era obvio que le había caído bien a aquella muchacha... ¿Como era que se llamaba?... Sí, Cristal es su nombre...

El resto del día me la pase pensando en ella y deseando a que llegara el día siguiente para poder charlar de nuevo. Mi deseo por estar con los populares ya se había desvanecido como por arte de magia, pues había conocido a la única persona que me aceptaba en su ambiente, que no pensaba que fuera en estorbo.

Analice por un segundo: "Yo busco en ella alguien que me valore y me tome en cuenta; mas sin embargo, ella busca alguien quien le acompañe, que la acepte, que la quiera..." Me atreví a pensar esto último. ¡Nos complementamos! Pensé; mientras una sonrisa de oreja a oreja se dibujaba en mi cara. No lo podía creer: Al inicio del día solo me importaba ser conocidos por todos y ahora sólo espero a que llegue el día siguiente para reencontrarme con la niña de las colitas de caballo.

miércoles, 29 de diciembre de 2010

Un Diamante en un Camino de Piedras -Capítulo I-

Capítulo I - Deseos

Siempre he buscado ser diferente, ser aceptado por los demás, salir del montón, que alguien me considere especial...

Desde pequeño me he afanado por estar con los más populares, con los que todo el mundo conoce; quería encajar en ellos, que me aceptaran y me consideraran parte del grupo. Tenía un profundo deseo de ser alguien importante, de sobresalir sobre los demás...

A pesar de mi incesante esfuerzo porque me aceptaran, fui rechazado una y otra vez. No encajaba en ninguno de los grupos populares, era rechazado por todos; siempre terminaba quedándome con los "Perdedores", los que los populares rechazaban...

lunes, 27 de diciembre de 2010

Tú, mi obra maestra

Tengo grandes cosas para ti ahora, solamente confía en mí, recuerda que soy el diseñador de la vida y no podría haber planeado lo peor pudiendo darte lo mejor. Te amo tanto que di mi vida por ti una vez y la daría mil veces más si fuera necesario… porque te amo. No temas del futuro, porque en mis manos están tus tiempos, seré un escudo a tu alrededor, Yo estaré donde quiera que vallas; créeme, no te dejaré, no te desampararé, aunque tu padre y tu madre te dejaren Yo estaré contigo, porque te amo. Eres mi especial tesoro, eres mi poema más hermoso, tú eres mi obra maestra.

Recuerda: Nadie te ama tanto como Yo.

ATT: JESÚS

jueves, 23 de diciembre de 2010

El Puzzle de Mi Corazón

Mi corazón es como un Puzzle, formado de muchas piezas y muy difícil de entender...
Creado para darle un dolor de cabeza a otra persona y muy complicado...

Mi corazón es como un Puzzle... imposible de armar... =/

jueves, 16 de diciembre de 2010

Desamor (5ta Décima)

Herirme no pretendes
pero por tu desamor sufro,
he vivido como un iluso
al creer que me quieres.
Y es que aún lo entiendes?
Yo por ti lo daría todo,
y aunque en la vida me quede solo
por tu amor lucharé hasta el final,
porque para mi eres especial
y la vida sin ti no podré soportar.

lunes, 29 de noviembre de 2010

Tan sólo estoy feliz =)

Y que otro motivo necesito para escribir?
Escribo cuando estoy feliz y como ahora estoy feliz escribo, y aunque nada tenga sentido ( la emoción no me deja escribir), no me detendré por eso, pues en este momento eso es lo de menos... Soy feliz, y siempre lo seré, la felicidad me acompaña, pues tú siempre ahí estarás, sin importar cuantas veces te falle, tú siempre eres capaz de perdonarme y comprenderme...

QUE FELIZ SOY!!! Que felicidad corre por todo mi ser, e imaginar que cosas tan simples tienen tanto poder... =)

♪Ganas de decirte tantas cosas, susurrándote al oído que me siento vivo; cuando estoy contigo soy otra persona, no encuentro palabras para describirlo! =)♪

miércoles, 10 de noviembre de 2010

...

-No te lo dije porque no quería que te sintieras mal!!
-Mal me siento porque me lo ocultaste. Me lo hubieses comentado antes no estuviese pasando esto!
-Lo siento!
-Ya es demasiado tarde... ¬¬ :@

Me molesta de sobremanera cuando las personas me ocultan las cosas! :@

lunes, 1 de noviembre de 2010

Mi Mariposa Libre (1ra Décima)

Unidos estamos
Por redes invisibles,
Tu cuerpo me persigue
Y sentirte no puedo,
Acariciarte deseo
Mi mariposa libre
Y cuando estés triste
Servirte de consuelo,
Decirte lo mucho que te quiero
Y por siempre ser felices.

domingo, 31 de octubre de 2010

Lo siento Cerebro.

Y me importa un comino lo que mi mente crea. Desde ahora me dejaré guiar por lo que me dicte el corazón. Ya no habrán más sensaciones discordantes, ahora todo será un mismo sentimiento: AMOR!

Y no mi importa si fracaso una y otra vez, siempre me volveré a parar, con más fuerzas, y seguiré queriéndote... hasta el final.

sábado, 23 de octubre de 2010

Algo especial

Hoy quiero escribirte algo especial, algo que llegue a lo más profundo de tu ser y te haga suspirar.
Hoy quiero escribirte algo especial, algo que leas todos los días mientras piensas en mí.
Hoy quiero escribirte algo especial, algo diferente a todas las cosas que hayas leído antes, algo impresionante.
Hoy quiero escribirte algo especial, algo único, maravilloso, como lo eres tú con esa hermosa sonrisa que me mata, algo especial que lo consideres parte de ti, algo que rompa las barreras lo de irreal y que cada palabra que te escriba la escuches directo en tu corazón...
Hoy quiero escribirte algo especial, pero como siempre volverás a quemar mi carta sin siquiera mirarla...
)'=

martes, 5 de octubre de 2010

Paso a paso

Paso a paso pienso como paso la vida pensando en los tiempos pasados, que de paso pasaron como torpedos. Pienso en el pasado como piedras en el pozo, que por su peso llegaron al fondo.

Paso la vida pensando y aún estoy despistado por el paso del tiempo... ¿Es cierto que lo pasado, pasado? ¿O es algo más para que pensemos? ¿Pero pensar en qué? Si pasamos la vida pensando. De pensar no paramos por más que queramos, parar no podremos y pensando viviremos...

martes, 28 de septiembre de 2010

Nunca es Suficiente!!

38 años conociéndote, de los cuales 27 los viví junto a ti, y aún no me acostumbro a la idea de que te hayas marchado amado padre...

Desde pequeño fui el más apegado a ti, mis hermanos mayores maduraron rápido y de tu cariño no ya precisaban. No te quedó de otra que dirigir todo ese cariño hacia mí. El trato que recibía de tu parte lo sentía especial y por eso nunca me gusto la idea de crecer, pues temía que cambiaras conmigo y que tu amor ya no me profesaras, pero así no fue, tú siempre estuviste ahí para mí, ayudándome en cada cosa que necesité, cumpliendo como ningún otro lo haría, tu papel de padre.

Te apreciaba mucho, eras muy especial para mi, jamás imagine que las cosas terminarían así...

Aquí frente a tu tumba estamos familiares y amigos, oraciones y gritos es los único que se escucha. En mi mente surgen muchas preguntas, pero un "Por qué??!!" es lo que más abunda. En ti comienzo a pensar, en el tiempo que debimos juntos pasar, en que no di todo de mi parte, pero que ahora ya es muy tarde.

A pesar de todo el tiempo que juntos pasamos (jugando en la casa cuando era pequeño, de camino al colegio, los domingos en familia, tus días libres...) hoy que partiste de este mundo me doy cuenta que no fueron suficiente todas esas tardes que, luego de tu trabajo, te disponías a pasarlas conmigo, y la pasábamos genial, pero nunca me cansé de pasar esas tardes contigo...

Ahora me doy cuenta de que al perderte a ti se perdió una parte de mí. Ahora me doy cuenta que no importa que tanto tiempo pase con alguien, si esa persona es especial, su partida dolerá y el tiempo que junto pasaron parecerá insuficiente...



Nunca es suficiente, siempre queremos un poco más de tiempo, sin importar todo el tiempo que ha transcurrido. Siempre pedimos una última vez, que si es cumplida, pediremos otra... La verdad es que somos insaciables, para nosotros el tiempo nunca es suficiente.



PD: Señores, ya se que están cansados de escuchar la misma frase una y otra vez, pero es que hacen caso omiso a la misma, por favor, aprovechen lo que tienen antes de que sea tarde, no esperen perder para saber lo que tienen!!

Aprecien ahora lo que realmente vale la pena, quizás para mañana sea tarde...?

viernes, 24 de septiembre de 2010

Luna

3:30 de la madrugada,
la luz de la luna se cuela por mi ventana,
hermosa y llena por el cielo se pasea,
y como intrusa a mi alcoba penetra.

La fiel amiga de los enamorados,
pero no de este corazón destrozado,
que por mucho que quiera amarla,
nunca podrá alcanzarla.

Confidente de muchos soñadores,
inspiradora de muchos escritores,
brillas más que mil soles,
con hermosos resplandores.

Compañera de todo aquel que ama,
siempre fiel a quien a ti aclama,
por las noches sales descuidada,
y el sol te oculta cada mañana.

3:37am 23/09/2010

lunes, 20 de septiembre de 2010

5 Freses

"Puedo reír, puedo llorar, pero jamás podré olvidar."

"Tanto tiempo conociéndote, y hoy me doy cuenta que no te conozco."

"Tu estrategia: Ignorarme. La mía: Fingir que no me duele."

"No es que te odie, no es que no quiera saber de ti, es que simplemente: No me importas!!"

"Que bueno es darle tiempo al tiempo, dejando que las cosas fluyan por su cauce natural… Todo llega al final a donde debe llegar, nada esta donde no debería, y nosotros no somos la excepción."

domingo, 19 de septiembre de 2010

Una más de Amor

Un día más en esta cárcel... Un día más sin verte... Un día más sin poder hablar contigo... Un día más no aguanto en este lugar, lejos de ti, lejos de lo que me hace feliz, lejos de tus caricias, lejos de tus abrazos... Estas cuatro paredes serían el paraíso si estuvieras conmigo. Te necesito, pero al lado mio... Y es que este lugar es un infierno! Es una pesadilla día con día, y en cada uno de ellos la imagen de tu hermoso rostro se va distorsionando en mi mente... Pero siempre te recordaré... Sin importar las distancias.

Porque sé que te falle, porque sé que no fui lo que esperaste, porque sé que rompí esa promesa... Pero aquí me tienes, arrepentido, humillado, solo... Sólo pensando en ti, pensando si me podrás perdonar, pensando solo en nosotros, pensando en que te quiero, pensando en tus ojos, tu sonrisa, tu inocencia... Pensando en tus pensares... Aquí me tienes, decidido y dispuesto sacrificarlo todo por ti, porque me importas, porque sin ti no soy nadie, porque convertiste amistad en amor... Enamorado me siento, enamorado estoy... Enamorado de ti y tu forma de ser... Pero nadie me comprende. Todos piensan que soy alguien paranoico, creen que estoy confundido... Pero ninguno sabe la verdad... Y la verdad es que estoy loco, loco me tiene este gran amor, esta gran pasión...

Aquí me tienes, encerrado entre los demás, como uno más del montón... Pero con la diferencia de que ninguno de ellos siente esto que yo siento, esto que me mata, esto que me hace vivir, esto... Esto por lo que yo vivo, esto que es lo único que me mantiene vivo... Mi instinto es recurrir a tu imagen, ya distorsionada y un tanto borrosa, cuando al borde de la desesperación me encuentro... Porque sin tu amor no soy capaz de vivir... Jamás dejaré de pensar en ti...

sábado, 18 de septiembre de 2010

Diagrama de Flujo

La vida es como un Diagrama de Flujo: Con inicio, pero también final; con varios ciclos que nos hacen repetir lo mismo durante un tiempo determinado; con decisiones que tomar de por medio, muchas de ellas anidadas; con variables, donde almacenamos nuestras memorias y los momentos más felices; con funciones, que solamente nos complican la vida, y, como si fuese poco, parece que solo existimos para resolver problemas, porque al parecer nunca salimos de uno...

viernes, 27 de agosto de 2010

Regla de tres

Escuché en algún lugar....


Si Esmerlin ama a Franchesca y Franchesca quiere a Flamer... Esmerlin quiere a Flamer???

sábado, 21 de agosto de 2010

Critico!!!!

Critico porque criticar me hace olvidar todo lo que tengo que criticarme.

SOLO DIGO

Los rompecabezas de la vida

solo nos distraen de lo hermoso de la muerte

para que los ojos no vean la belleza de una rosa marchita en el mar muerto.

sábado, 14 de agosto de 2010

France Prešeren

Leyendo el libro "Veronika decide morir" del famoso escritor Paulo Coelho me encontré con una historia muy peculiar que me llamó mucho la atención y que quisiera compartir con ustedes a través de este medio.

France Prešeren (gran poeta esloveno)a los treinta y cuatro años él había entrado una vez en una iglesia donde había visto a una muchacha adolescente, Julia Primic, de la cual se había enamorado perdidamente. Como los antiguos juglares, empezó a escribirle poemas, con la esperanza de casarse con ella.

Sucede que Julia era hija de una familia de la alta burguesía y, con excepción de aquella visión fortuita dentro de la iglesia, Preseren nunca más consiguió aproximarse a ella. Pero aquel encuentro inspiró sus mejores versos y creó la leyenda en torno a su nombre. En la pequeña plaza central de Ljubljana, la estatua del poeta mantiene sus ojos fijos en una dirección: quien siga su mirada descubrirá, al otro lado de la plaza, un rostro de mujer esculpido en la pared de una de las casas. Era allí donde vivía Julia; Preseren, aún después de muerto, contempla a su amor imposible.


Su obra más famosa, Sonetni Venec (Guirnalda de sonetos), la inspiró su amor infeliz por Julija Primic (germanizado como "Julia Primitz") y la muerte de su amigo íntimo, el poeta Matija Čop (Matthias Tschop). Muchos de los versos de esta obra están llenos de pasiones agria-dulces. Sonetni Venec está escrito en un formato interesante: el último verso de un soneto se convierte en la primera línea del siguiente, lo que convierte los catorce sonetos de la colección en una "guirnalda" entreverada de lirismo emocional: un soneto no puede existir sin lo otro. Los primeros versos de los catorce sonetos forman otro soneto y las primeras letras de estas líneas forman las palabras "Primicovi Julji", "la Julija Primic". Aquí lo podemos notar:

1
Poet tvoj nov Slovencem venec vije,
Iz petnajst sonetov ti tako ga spleta,
da magistrále, pesem trikrat peta,
vseh drugih skupaj veže harmoníje.

Iz njega izvira, vanjga se spet zlije
po vrsti pesem vsacega soneta;
prihodnja v prednje koncu je začeta;
enak je pevec vencu poezije:

Vse misli izvirajo iz ljubezni ene
in kjer ponoči v spanju so zastale,
zbudé se, ko spet zarja noč prežene.

Ti si življenja mojiga magistrále,
glasil se iz njega, ko ne bo več mene,
ran mojih bo spomin in tvoje hvale.

2
Ran mojih bo spomin in tvoje hvale
glasil Slovencem se prihodnje čase,
ko mi na zgodnjem grobu mah porase,
v njem zdanje bodo bolečine spale.

Prevzetne kakor ti dekleta zale,
ko bodo slišale teh pesmi glase,
srcá železne dijale preč opáse,
zvestó ljubezen bodo bolj spoštivale.

Vreména bodo Kranjcem se zjasnile,
jim milše zvezde kakor zdaj sijale,
jim pesmi bolj sloveče se glasile;

vendar te bodo morebiti ostale
med njimi, ker njih poezije mile
iz srca svoje so kalí pognale.

3
Iz srca svoje so kali pognale,
ki bolečin molčati dalj ne more;
enak sem pevcu, ki je Leonóre
pel Estijánke imenitne hvale.

Dasi od ljubezni usta so molčále,
ki mu mračila je mladósti zore,
ki v upu nič imela ni podpore,
skriváj so pesmi jo razodevále.

Željá se ogenj v meni ne poleže,
dasi upa tvoj pogled v srce ne vlije,
strah razžalíti te mi jezik veže.

Bridkóst, ki od nje srcé več ne počije,
odkrivajo njegove skrivne teže
mokrócveteče rožice poezije.

4
Mokrócveteče rožice poezíje
očítajo to, kar se v prsih skriva.
Srcé mi je postalo vrt in njiva,
kjer seje zdaj ljubezen elegíje.

Njih sonce ti si. V oknu domačíje
ne da te najti, luč ti ljubezniva,
v gledišču, na sprehodih sreča kriva,
ne v krajih, kjer plesávk vrsta se vije.

Koliko krátov me po mestu žene
zagledati tebe želja; ne odkrije
se meni obraz lepote zaželene.

V samoti iz oči mi solza lije,
zatórej pesmi, tebi v čast zložene
iz krajev niso, ki v njih sonce sije.

5
Iz krajev niso, ki v njih sonce sije,
kjer tvoje milo se okó ozira,
kjer vsa v pogledu tvojem skrb umira,
vseh bolečin se pozabljívost pije;

kjer se veselje po obrazu zlije,
kjer mine jeza nótranjiga prepira,
kjer petje iz polnega srca izvira,
zbude se v srcu sladke harmoníje.

Kjer porošeno od ljubezni čiste,
kalí, kar žlahtnega je, žene zale,
ko, ki budí dih pomladánski liste,

od tamkaj niso pesmi tvoje hvale,
pomladi srečne, blagodarne tiste
cel čas so blagih sápic pogrešivále.

6
Cel čas so blagih sapic pogrešivále,
od tebe, drage deklice prevzetne,
prinesle niso bóžicam prijetne,
ki bi bila jih oživíla, hvale.

Bilé so v strahu, da boš ti, da zale
Slovenke, nemško govoriti umetne,
jih boste, ker s Parnása so očetne
dežele, morebiti zaničivale.

Kaméne naše, zapuščene božice,
samíce so pozábljene žalivale,
le tujke so častile Kranjcev množice.

Cvetlice naše poezije stale
do zdaj so vrh snežnikov redke rožice,
obdájale so utrjene jih skale.

7
Obdajale so utrjene jih skale,
ko nekdaj Orfejevih strun glasóve,
ki so jim ljudstva Trácije surove
krog Hema, Ródope bilé se vdale.

Da bi nebesa milost nam skazale!
Otájat Krajna našega sinóve,
njih in Slovencev vseh okrog rodove,
z domáčimi pésmami Orfeja poslale!

Da bi nam srca vnel za čast dežele,
med nami potolažil razprtíje
in spet zedínil rod Slovenščine cele!

Da bi od sladkote njega poezije
potihnil ves prepir, bilé vesele
viharjev jeznih mrzle domačije!

8
Vihárjev jeznih mrzle domačije
bilé pokrájine naše so, kar, Samo,
tvoj duh je zginil, kar nad tvojo jamo,
pozabljeno od vnukov, veter brije.

Oblóžile očetov razprtíje
s Pipínovim so jarmom sužno ramo;
od tod samo krvavi punt poznamo,
boj Vítovca in ropanje Turčíje.

Minúli sreče so in slave časi,
ker vredne dela niso jih budile,
omolknili so pesmi sladki glasi.

Kar niso jih zatrle časov sile,
kar raste rož na mladem nam Parnasi,
izdíhljaji, solzé so jih redíle.

9
Izdíhljaji, solzé so jih redíle
s Parnása mojiga rožice pričijóče:
solzé iz ljubezni so do tebe vroče,
iz domovínske so ljubezni lile.

Skeleče misli, da Slovenec mile
ne ljubi matere, vanj upajoče,
da tebe záme vneti ni mogoče,
z bridkostjo so srcé mi napolníle.

Željé rodile so prehrepenéče,
da s tvojim moje bi ime slovelo,
domače pesmi milo se glaseče;

željé, da zbudil bi Slovenščino celo,
da bi vrnili k nam se časi sreče,
jim moč so dale rasti neveselo.

10
Jim moč so dale rasti neveselo,
ko zgodnja roža raste, zapeljána
od mladiga sonca kopnega svečána,
aki nekaj dni se smeja ji veselo;

ali nagne žalostno glavíco velo,
megla ki od burje prileti prignana
in pade iz nebes strupena slana,
pokrije sneg goré in polje celo.

Sijálo sonce je podobe zale,
pogleda tvojiga pil sem žarke mile,
ljubezni so cvetlice kal pognale.

Nad žarki sonca so se te zmotile,
na mrazu zapuščene so ostale,
ur temnih so zatírale jih sile.

11
Ur temnih so zatirale jih sile
vse pevca dni, ki té ti pesmi poje;
obup, življenja gnus začela boje,
Erínije vse so se ga polastíle.

Ko v veži je Orést Diáne mile
zadóbil spet bil zdravje duše svoje,
taki bi bilé se od ljubezni tvoje
umirile prsi, lica se zjasníle.

Zbežále so te sanje kratkočasne,
biló blisk nagel upanje je celo,
ki le temnejšo noč stori, ko ugasne.

Od tod ni več srcé biló veselo;
kakó bilé bi poezije jasne!
Lej, torej je bledó njih cvetje velo!

12
Lej, torej je bledó njih cvetje velo
in redke so in slabe, nebogljene,
v zidéh taki podrtíje zapuščene
rasejo včasih rože neveselo,

ki jim kropiv krdelo rejo vzelo
in kar nežláhtnih zélišč kal tam žene;
ali aki v gredice vrta jih zelene
kdo presadi, cvetejo koj veselo.

Taki blizu mojiga bi srcá kraljice,
bi blizu tebe, sonca njih, dobile
moč kvišku rasti poezij cvetlice;

aki hočeš, da bi zaljši cvet rodile,
veselo vele vzdignile glavice,
jim iz oči ti pošlji žarke mile!

13
Jim iz oči ti pošlji žarke mile,
mi gledati daj lic svetlobo zorno!
Le nji teme kraljestvo je pokorno,
samo njo bógajo viharjev sile.

Skrbí verige bodo odstopíle,
odpadlo bo železje njih okorno,
s preblago tvojo pomočjo podporno
vse njih se rane bodo zacelíle.

Zjasnílo se mi bo spet mračno líce,
spet upanje bo v srcu zelenelo
in ústom dalo sladke govoríce;

na novo bo srcé spet oživelo,
v njem rasle jasnih poezíj cvetlice
in gnale bodo nov cvet bolj veselo.

14
In gnale bodo nov cvet bolj veselo,
ko rože, kadar mine zima huda
in spet pomlad razklada svoja čuda,
razsipa po drevesih cvetje belo.

In toplo sonce vabi ven čebelo,
pastir rumene zarje ne zamúda,
v grmovju slavček poje spet brez truda,
veselje preleti naturo celo.

O, vem, da niso vredne take sreče,
od straha, da nadležne poezije
bi ne bilé ti, mi srce trepeče.

Naj pesmi milost tvoja vsaj obsije,
ki iz njih, hladiti rane si skeleče,
poet tvoj nov Slovencem venec vije.

Magistral

Poet tvoj nov Slovencem venec vije,
Ran mojih bo spomin in tvoje hvale,
Iz srca svoje so kali pognale
Mokrócveteče rožice poezíje.

Iz krajev niso, ki v njih sonce sije;
Cel čas so blagih sapic pogrešivále,
Obdájale so vtrjene jih skale,
Viharjev jeznih mrzle domačije.

Izdíhljaji, solzé so jih redíle,
Jim moč so dale rasti neveselo,
Ur temnih so zatirale jih sile.

Lej, torej je bledo njih cvetje velo!
Jim iz oči ti pošlji žarke mile
In gnale bodo nov cvet bolj veselo.


PD: Lamento no poder mostrarle el soneto traducido, pero fue que no lo encontré.

miércoles, 11 de agosto de 2010

Primero visualiza, luego decide.

Uno de los mejores métodos para no estar indecisos en la vida es pensar mucho en un futuro perfecto, un futuro como lo deseas, pensado en todo con lujo de detalles y luego pon todo tu empeño para que la realidad sea igual a tu sueño.

11-08-2010 2:15am

El día de ayer fue un día devastador para mí, y fue que me di cuenta que en este mundo soy una escoria, me he convertido en basura humana, me he convertido en ese demonio en el que tanto temí convertirme...

Estar molesto es malo, estarlo con un amigo muy malo, pero estarlo con uno mismo es una de las peores sensaciones que se pueden tener.

Y fue que al perderte perdí el sentido de la vida, ya no tengo por que seguir viviendo... Ahora soy parte del montón, uno más que vive sin sentido alguno, ahora compartimos el mismo destino: somos dos almas perdidas en el firmamento, vagando sin rumbo alguno.

Sé que te falle, y ese ha sido mi error más grande, pues siempre prometí dar lo mejor de mi y mas sin embargo tan solo te di la espalda, alejándome de ti y volviéndote a dejar sola, sola en este mundo tan cruel, sola y hundida en el sufrimiento eterno, sola y sin esperanzas...

Cansado estoy de estrellarme contra la pared, aunque sé que eso no resolverá nada, pero es que es difícil intentar algo cuando cada centímetro de tu ser me odia, me odia y quiere verme muerto... Te alejas para no sufrir más, y no te culpo, pues tu amistad no merezco, ni tu nombre mencionar debo y aunque totalmente arrepentido yo esté, nada lograré, perdonar no esta entre tus opciones, el olvido es tu única salida... Pero hasta yo quisiera olvidar... Olvidar que te fallé, que prometí cosas que nunca cumplí, que te prometí ver el cielo, mas sin embargo te dejé en un infierno...

Ya no soy el mismo, y no eres la misma por mi culpa. Te maté poco a poco y ni cuenta me di. Confiaste en mí y te defraudé. Eres especial para mí, pero esas palabras tan solo te causan nauseas y aumentan tu odio, y comprendo, pues, qué sentido tienen las palabras cuando vienen de un cuerpo sin alma? tengo vida, pero no existo, mi ser se fue a otro lado, cruzó la barrera y ahora camina moribundo, en un edén de tristezas, en un lugar donde los ojos no paran de llorar, donde la tristeza siempre está apoderada de tu cuerpo y donde el dolor es eterno... Y qué es lo peor? Que tú estas sufriendo más que yo y por culpa mía...

De nada sirve culparme de todo, pues nada lograré con eso, pero mi corazón no soportó fallaste y ahora late en otro universo.

Créeme que si pudiera volver al pasado por una sola ocasión, lo haría, y en esta ocasión no te fallaría, así todo diferente sería, y tu sonrisa jamás se iría...

Quererte mas no puedo, ya perdí ese derecho, pero mi corazón aun me grita desde lejos:"una oportunidad es lo que quiero"...

Ódiame y bórrame de tu memoria por siempre, no tienes por qué recordar a este pobre tonto que tanto dolor te esta haciendo pasar... Ódiame y mi nombre no digas jamás, pues cabe la posibilidad de que me recuerdes. Ódiame y vuelve a odiarme si el odio y la ira logran sacarte de ese estado del cual este ser sin alma es el autor...

lunes, 9 de agosto de 2010

Amores Incomprendibles.

Éramos amigos, siempre hablábamos,
Me contabas todo, sin exceptuar algún suceso...
Estabas enamorada, y no de mí.
Hablabas mucho de él, decías que era especial para ti.
Tu eras especial para mí, y no te lo supe decir...

Estaba feliz por ti, estaba triste por mí.

De mi amor nunca supiste, de amarlo te arrepentiste.
Yo busqué consuelo en otra parte, para ti ya era muy tarde.
Nunca dijiste que me amabas, y ahora sufres callada.
Cuando estaba disponible nunca me quisiste, ahora que me pierdes me persigues.

Ahora me convierto en rehén de confusiones, ahora tu te conviertes en fugitiva de mis emociones.

Ámame a escondidas, no digas lo que por mí sientes.
Quiéreme en silencio, evita que me muera por dentro.

viernes, 9 de julio de 2010

Mi-Amigo

Quisiera estar al lado de esa persona que se siente sola, que no tiene a nadie; esa persona que espera a alguien especial, alguien que la cuide...

Quisiera hacerle ver que estoy aquí, que puede contar conmigo siempre, que tiene mi ayuda incondicional, que a pesar de las adversidades podrá contar conmigo...

Quisiera hacerle saber que puedo ser su mejor amigo, ese que es incondicional, el que siempre está, el que no espera nada a cambio, el que no juzga, el que no tiene prejuicios...

Quisiera que esa persona sepa lo mucho que la quiero... Quisiera que me Considere un Amigo Verdadero...
Quisiera encontrarme conmigo mismo...

domingo, 18 de abril de 2010

Un Perro llamado Vida

Tengo 23 años de edad. Acabo de mudarme a mi nuevo departamento. Me he comprado una perrita a la cual le puse el nombre de "Vida" en honor a la nueva vida que acabo de comenzar.

Al poco tiempo de vivir con Vida me di cuenta de que ella era muy talentosa. A Vida le encantaba hacer trucos como caminar de dos patas o bailar...

Un día decidí llevarla a un concurso de habilidades caninas para que ella luciera todas sus habilidades. Llegada la hora de la verdad le dí instrucciones a Vida para que haga una de esas maravillosas hazañas que se sabía.

Vida se rehusó. No quería hacer nada. Estaba totalmente paralizada, inmóvil. Hizo caso omiso a todas mis palabras....

Ya pasada la competencia regresé a mi casa un tanto cabizbajo, puesto que Vida me había fallado y defraudado. Ya no confió más en ella...

¡¡Te Odio Vida!!

lunes, 12 de abril de 2010

Por qué??

Porque eres diferente,
porque siempre estuviste ahí,
porque siempre me apoyaste,
porque nunca dejaste que me hundiera en mis problemas,
porque te quiero,
porque nuestra amistad será eterna,
porque entre nosotros la distancia no existe,
porque Dios así lo quiso,
porque el destino también puso de su parte,
porque tú también así lo quisiste...

Por todo eso y miles de condiciones más es que hoy en día te considero una persona especial, como ninguna otra en este planeta, capaz de hacer mis días más felices y más fáciles de llevar, y con el don de sacarme una sonrisa aunque este hundido en la más grande depresión...

Al Señor le agradezco por permitirme encontrar, en este camino de piedras, un diamante tan precioso y valioso como lo eres tú... Te Amo!

martes, 6 de abril de 2010

Mi Mundo By The Lyric

Expulsado de mi barrio por una inmoral conducta
ligado en otro mundo con la gente k dealbula
los echos en mi vida an generado mucha angustia
y si trato de reaser mi vida nadie a mi me ayuda

tengo que ser fuerte y responsable de mis actos
dejar atras mis echos ya k tengo un nuevo aspecto
caminar acia lo claro sin sentirme desolado
pero tengo que ser malo para aqui ser asectado

no puedo vivir con odio, ya que no es parte del inicio
pero tengo que cumplir mis metas para curar mi vicio
soy adicto a lo violento ya que por esto soy precavido
y si me olvido podra llegar mi fin por algun descuido

decaido mesclado en codicia por egoista
me sumerjo en la mentira me inspira mi balentia
la ironia prollectaba en mi vida la rebeldia
y con tiempo lo violento en mi cuerpo se alejaria

entusiasmado mi aspecto de loco se fue alejando
pero nada me quitaba la furia que me domaba
era eterno sin daño en mi mundo me siento enfermo
mi sendero era alumbrado por lo oscuro desde lejos

lugubre el camino vacio por donde andava
me atrapaba la malda k en un tiempo era mi aliada
maltrataban la demencia que mi mente encarselaba
y atrapada en una caja enterrada porke era mala

frustraban mis deseos de ser un ser honorable
llevandome en un viage de locura insoportable
la fria frustracion en mi mente era incurable
y mortal para los k de mis planes se burlaban

daba de que hablar sin hacer nada anormal
jusgaban lo que asia por cosas de tiempo atras
no sabiendo k al seguir mi paciensia probocaban
y alteraban la maldad que mi cuerpo controlaba

sin nada k desir prosedi en busca de ayuda
y al rendirme me fige k una luz me iluminaba
del cielo me di cuenta k una voz me consolaba
que con tan savias palabras mi furia se eliminaba

alguien con tanto amor k cambio mi aferracion
curandodo tantas cosas malas k me maltrataban
le dio fuerza a mi cuerpo para ser alguien nolmal
sanando mis heridas dandome de ke tomar

sábado, 3 de abril de 2010

Escapando a la Luna

El Mundo y sus dificultades... Siempre las mismas cosas...

Quisiera poder ir a un lugar diferente, un lugar en el que pueda estar lejos de todas las personas que me rodean, un lugar donde pueda sentir paz...

Busco un lugar donde no exista la monotonía, donde me pueda sentir a gusto, donde no este rodeado de ¡¡hipócritas!!...

Quisiera desaparecer de una vez por todas, dejar atrás todo mi pasado, comenzar la vida desde cero. Deseo estar en paz conmigo mismo...

Busco alejarme de todos estos problemas, de todas estas plagas, de todos los que me hacen daño...

Quisiera tele-transportarme a ese lugar, huir de lo cotidiano, dejar de ser parte de la monotonía, experimentar algo nunca experimentado, vivir algo nunca vivido...

Busco un lugar lejos de los soles, que este más allá de la vista, un lugar donde no exista diferencia entre la falsedad y la veracidad, donde los sueños siempre se hagan realidad…

viernes, 26 de marzo de 2010

Eterna soledad

Eterna soledad, Hoy estoy con el dolor en mi interior. Pasando en velo toda la noche, pensando en los errores que cometí, Buscando respuestas en un mar de pirañas. Caminando con heridas en los pies, Sufriendo cada momento y disfrutando cada tropezón, Riendo al dolor, Haciendo muecas a la tan dura vida que eh llevado.

Soportando la idea de que ya no eres mía. Fingiendo estar bien con el corazón hecho pedazos. Tomando como ocio las ideas más inciertas que me llegan a la mente. Con la mirada indiferente. Recordando lo que fui e intentando olvidar lo que fue de ti.

Noches tristes de soledad, maldiciendo cada hecho importante que vivimos y hoy son parte de mis memorias. Recuerdos que no podre olvidar tan fácilmente y que tarde o temprano me costara aceptar. Sufriendo, llorando y viviendo en esta eterna soledad.

Por :Frangel Hernández (D3amondesign@gmail.com)

jueves, 25 de marzo de 2010

Esclavo De La Injusticia

Entre cadenas, Soy solo un esclavo que no puede vivir sin ti. En el medio de toda esta soledad, En la angustia y en los tiempos de guerra. Y es que te encuentro irresistible. Inevitablemente, vuelvo a las mismas cadenas que ayer me tenían prisionero.

Tristeza y soledad, Por encima del amor. Viviendo un sueño cruel donde mi corazón es la víctima. Donde cada encuentro juntos me lastima mas las heridas. Los grilletes aprietan, Estoy contigo y me siento solo. Con miedo de que solo existas en mi mente y de que nuestro amor pase a ser un cuento de hadas.

Ya no lloro más en la oscuridad de la noche, hoy puedo ver el brillo de las estrellas a través de mi jaula de metal. Cuatro paredes y un desfile de barrotes, Prisionero de los deseos carnales. Mi libertad vacila entre la soledad y el azar, una moneda con cara al vacio. A pesar de todo sigo apostando todo a tu favor.

Desde mi exilio, me pregunto, donde está la misericordia, A donde se va el amor, donde está la balanza de esta relación. Yo, prisionero de tus brazos y tu, jugando a pasarla bien con otro más.

Desilusión en todas partes, Me vuelvo ciego a tus insultos. Complaciendo cada capricho, detectando cada gesto, atendiendo cada necesidad. Tú te me quedas viendo como si no pasara nada. Y yo esperando que estemos juntos por siempre. Mientras tu juegas a ser justa yo cumplo mi condena!

Por:Frangel Hernández

La Mitología del Odio

Malditos somos, los hombres de poca fe, en nosotros recae todo el peso de la culpa. Mentira, hipocresía y desgracia. Extasiados, Condenados a la eterna oscuridad, donde la luz del señor, no se va en el ocaso. Lugar de tinieblas, sombras, cadenas y castigo. Eterno sufrimiento, que encarna el odio.

Valle de sangre, rio de penas; Larga travesía en el barco del Caronte. Donde purgar las penas aumenta el sufrimiento. Un muro impenetrable, llamas a su alrededor; Jardín de fuego. Y en la puerta de salida te espera el Cerberos. Caminos del hades. Donde el horizonte de las montañas no sedistinge a lo lejos. Fuego, cenizas y un el olor putrefacto de las almas en purgatorio.

Todos tenemos nuestro pasaje de ida, a este jardín de llamas negras, custodiado por el señor del inframundo. Odia a todos como si te hubiesen hecho un gran daño, Desconfía del prójimo pues no le conoces suficiente y deja el amor parar los que pasaran su eternidad cazando mariposas en el cielo.

By: Frangel Hernández